Gerçekten Sevildik mi?

• Akordu bozuk hayatlarda yaşamaya devam etmek mi?
• Yoksa hayatımıza yeni bir yön vermek mi? 
• Ya da öfke tohumlarını daha da büyütmek mi? Unutmak mı? 
• Ufak hataları hoş görmemek mi? 
• Affetmek mi? Hangisi daha kolay? 
• Bahaneler uydurmak mı? 
• Nerede hata yaptım diye düşünmemek mi? Ya Hoşgörüye ne oldu? 
• Geçen zamanda mı kayboldu? Yoksa biz mi unuttuk? 

• Neler oldu da büyüdükçe, çocukluğumuzdan gelen o saf neşeyi kaybettik? 
• Hayatın korkunç hızında nereye gidiyoruz diye kaç kişi soruyor kendine? 
• Kaçımız bugünün güneşini hissediyor, tüm sıkıntıları o anda unutup, huzur buluyor? 
• Fedakârlığa ne oldu? 
• Kaçımız hatırlıyor fedakârlığın ne olduğunu? 
• Yoksa o da mı bulunmaz mazimizle kayboldu oldu? 
•  Kaçımız kendimize yalan söylemiyor? 
• Kendini irdeleyebiliyor, dürüst olabiliyor, ne istediğini biliyor ve cesaretini toplayıp, hayallerinin peşinde gidebiliyor? 
• Hangimiz gerçekten “biz” olduğumuz için sevildik? 
• Kaçımız “doğru insanları” bulup, neden – sonuç ilişkilerine girmeden, kaygı denizinde boğulmadan değerini bildik? 
• Ve Kaçımızın, "doğru insan” olmamıza rağmen, kıymeti bilindi? 
• Peki, kaçımız ”kendi gerçek değerimizin” farkına vardık? 
• Ve Kaçımız gerçek değerimizin farkına varıp da, içi kof ruhlara hayır diyebildik? 
• Şu anda kaçımızın gerçekten dostu var? Söyleyin neler oluyor bize? 
• Hep biz mi yanlışız, yoksa karşımızdakiler mi? 
• Dürüst olmaya çalışan ve dürüstlükten korkmayan kaç kişi var aramızda? 
• Dürüst olanlarda pes ediyor artık Farkında mısınız? 
• Boşluk içindeki kalıplara sıkışmışız her birimiz. 
• Nefes alamıyoruz, boğuluyoruz. Neden? 
• Kaçımızın elinde ruhuyla konuştuğu aynası var? 
• Ne kadar ruhumuza yabancılaştık? Farkında mısınız? 
• Sadece bedenleri sever olduk. İçindeki ruhları yok saydık. 
• Her şeyi bir anda yaşamayı ne kadar sever olduk… 
• Beklemeyi unuttuk. Verilen sözleri tutmayı da. Söz verdikten sonra o sözü unutmak ne kadar moda oldu? Verilen sözleri unuttuk, yerine bencilliği koyduk. 
• Güvenmeyi unuttuk. Yalanı çok sevdik? 
• Bir yanımız riya, bir yanımız çıkar oldu. Peki, ”yalın sevgiye” ne oldu? 
• Parayı hayatın en kıymetlisi olarak kabul ettik. Dostluğu unuttuk. Kırıldık. 
• Kırıldıkça vicdanımızı kaybettik. Peki, hayatın asıl anlamına ne oldu şimdi? 
• Kaçımız kendi yansımamızı dürüstçe ortaya koyduk ve bu benim dedik? 
• Yapabilen kaçımız? Kaç kere kırıldı, incindi kim bilir? 
• Farkında mısınız: “Biz yalansız, dolansız sevilmeyi ” unuttuk. 
• Bunu bize karşı başarabilen insanlara inanmaz, güvenmez olduk. 
• Onlara ” koca bir yalan” gibi bakar olduk. Çünkü biz ”yalın olarak sevmeyi, güvenmeyi” unuttuk. 
• Peki, bu sonsuz ikilemde, sadece aklar ve karalar içinde, hangisi doğru? 
• Kendimizi, olduğumuz gibi ortaya koyacak cesaret mi, yoksa maskeli baloda, bin bir maskeyle dans etmeye devam etmek mi? 
• Eğer sevmediğin kişilerin yüzüne bakmak zorundaysan ve istesen de kaçamıyorsan; ‘Gülümseyerek ağlamayı öğreniyorsun demektir’. 
• Ve geçmişteki kişilerin intikamını sizi gerçekten sevenden almayın. Bu onu gerçekten incitir. 
• Unutmayın ki hayata iz bırakamazsınız hayat size iz bırakır. 
• Hayatın alnınızda bıraktığı izleri paylaşacak kişileri elinizden kaçırmayın..